Koci katar – czym jest i jak go leczyć?

Koci katar – nie taki tam katarek

Choroba górnych dróg oddechowych wywołana herpeswirusem kotów Widok młodego kociaka z zbrudzonymi od ropy oczkami nie jest nam obcy. Dawniej zaparzało się rumianek i przemywało nim oczka malucha. Dzisiaj wiemy, że nie jest to dobre rozwiązanie, co więcej, znamy lepsze.

Czym jest koci katar i skąd się bierze?

Choroba spowodowana jest przez koci herpeswirus feline herpesvirus (FHV), z którym borykają się koty domowe oraz dzikie na całym świecie. Kocięta zarażają się od swoich matek, a te od innych kotów drogą kropelkową. Do zarażenia dochodzi poprzez bezpośredni kontakt kota zdrowego z wydzielinami z nosa i oczu oraz ze śliną osobnika chorego. Pupile mogą się również zarazić ocierając się o przedmioty, na których znajdowała się wydzielina zawierająca wirusy. Gdy tylko wydzielina wyschnie, zawarte w niej drobnoustroje giną.

Czy jest niebezpieczny dla ludzi i innych zwierząt?

Wirus jest specyficzny gatunkowo, co oznacza, że nie ma możliwości, aby zwierzęta innego gatunku się nim zaraziły. Koty utrzymywane w większych grupach, np. w hodowli, na wystawach, w schroniskach lub w domu wśród innych swoich kocich przyjaciół są predysponowane do szybszego zarażenia się.

Czy występuje sezonowo?

Zainfekowany kot wykazuje charakterystyczne objawy przez 2 do 5 dni. W tym czasie wirus jest aktywny i łatwo może dojść do zarażenia kolejnych osobników. Charakterystyczne objawy najczęściej znikają po dwóch tygodniach. Po tym czasie wirus pozostaje w fazie uśpienia. Nie oznacza to, że kot jest całkowicie zdrowy. Wirus tylko czeka na znak do ponownej aktywacji. Jest nim każdorazowe obniżenie odporności spowodowane przez

• stres,
• inne zaburzenia zdrowotne
• długotrwałą terapię lekami sterydowymi. 

Wszystkie koty są narażone na infekcję, jednak u najmłodszych choroba przybiera znacznie gorszego obrazu.

Jakie są jego objawy?

Objawy są charakterystyczne i w większości przypadków sprowadzają się do nieżytu górnych dróg oddechowych, zapalenia śluzówki nosa, zapalenia rogówek oraz wycieku z nosa. Towarzyszyć mogą gorączka, ból oraz ogólne osłabienie i brak apetytu. Co więcej, przy długo nieleczonych przypadkach może dojść do owrzodzenia rogówki, a nawet utraty wzroku.

Jakie są metody leczenia i środki wspomagające terapię?

Metoda leczenia zależna jest od specyficznych objawów. W sytuacji zmienionej rogówki kluczowe jest stosowanie miejscowych kropli do oczu, aby utrzymać stałą wilgotność gałki ocznej i działać przeciwwirusowo oraz zapobiec powiększeniu wrzodów rogówki. Jednak podstawowym celem jest wzmocnienie odporności, aby zapobiec ponownym infekcjom. Niektóre koty szczególnie dobrze reagują na suplementację L-lizyną, aminokwasem, który łagodzi zapalenia i zmniejsza rozprzestrzenianie się  infekcji. Najczęściej wybieranym preparatem jest Enisyl-F® suplement L-Lizyny opracowany specjalnie dla kotów i kociąt w celu wspierania zdrowego układu odpornościowego. Wspomaga również prawidłowe funkcjonowanie układu oddechowego oraz pomaga utrzymać prawidłowe funkcjonowanie i zdrowie oczu. Stosowane są również probiotyki, które skutkują skróceniem czasu choroby. U kotów z objawami z górnych dróg oddechowych szczególnie pomocne okazać się mogą inhalacje parowe. U tych kotów może dojść również do zmniejszenia apetytu na skutek pogorszenia zmysłu węchu. Stąd należy stosować wysoce pachnącą karmę, aby uniknąć wychudzenia. Z czasem pojawiają się coraz to nowsze metody zwalczania kociego kataru. Twój lekarz weterynarii z pewnością dobierze najlepszą metodę leczenia dla Twojego kota.

Prewencja – czy można zapobiec zachorowaniu?

Standardowe preparaty stosowane do obowiązkowych szczepień kotów zawierają szczepionkę przeciwko kociemu herpeswirusowi. Zaszczepione powinny zostać wszystkie zdrowe koty. Schemat szczepienia wygląda następująco:

• 9 tygodni – pierwsza dawka
• 12 tygodni – druga dawka
• 10-16 miesięcy – trzecia dawka.
• dawka przypominająca co rok

U dorosłych kotów z nieznaną historią choroby szczepienie powinno składać się z dwóch dawek w odstępie 2 do 4 tygodni, później dawka przypominająca co rok. W sytuacji ekstremalnie silnej ekspozycji kota na wirusa, szczepienie może okazać się niewystarczające. Jednak z całą pewnością złagodzi objawy choroby, nie doprowadzając do silnych powikłań.

Podsumowanie możliwości zwalczania infekcji:

• terapia wspomagająca u silnie chorych kotków
• dostarczenie ciepłej, wysoce pachnącej karmy u wychudzonych kotów
• stosowanie inhalacji parowych u kotów z problemami z oddychaniem
• systemowe lub miejscowe leki przeciwwirusowe, preparaty z L-lizyną
• izolacja osobników chorych, izolacja niezaszczepionych kociąt
• dezynfekcja powierzchni i pomieszczeń środkami ogólnodostępnymi
• przeprowadzenie cyklu szczepień